🐰 Śpiewająca Ryba I Will Survive

I WILL SURVIVEWritten & Produced by Bondan PrakosoConcept by Bondan Prakoso & Kikan NamaraDirected & Edited by Bondan Prakoso & Futih AljihadiProduced by Bag Tamarę Zwierzyńską spotkałem w październiku 1992 roku w Lille, gdzie studiowaliśmy oboje przez dwa semestry. Mieszkaliśmy w tym samym akademiku. Bliżej poznaliśmy się w studenckiej grupie teatralnej. Graliśmy małżeństwo. Parą w życiu staliśmy się dopiero tydzień przed naszym wyjazdem z Francji. To lato spędziliśmy razem w Polsce. Tamara znalazła pracę w Warszawie i zaczęła wieczorowe studia dziennikarstwa. Ja kontynuowałem naukę w Berlinie. Rozłąka. Tęsknota. Od początku byłem pewien, że znalazłem moją miłość, partnerkę na całe życie. Gdy tylko mogłem, jechałem do Warszawy. Zwiedzaliśmy z Tamarą kraj, ja poznawałem ludzi, uczyłem się języka. Wkrótce rozmawialiśmy już tylko po polsku. W roku 1995 Tamara zaczęła pracę w telewizji publicznej. Trafiła do Ekspresu Reporterów. Jej reportaże opowiadały o bezdomnych, emerytach, młodzieży itd. Chciała pokazywać historie o ludziach. Marzyła o filmie dokumentalnym, o fabule i łódzkiej szkole filmowej. Po dwóch latach jednak, zmęczona biurokracją i układami na Woronicza, odeszła z telewizji publicznej do nowo otwartej stacji TVN. Cieszyła się, że pracuje w młodym zespole. Pobraliśmy się w czerwcu 1998 roku. Ślub cywilny w Niemczech, ślub kościelny w Zielonej Górze, weekend poślubny nad jeziorem. Najpiękniejsze dni w naszym życiu. Jesienią Tamara została asystentką reżysera w pierwszej polskiej telenoweli dokumentalnej Szpital Dzieciątka Jezus. Ciężko pracowała cały rok. Od rana do wieczora w szpitalu. Była wszędzie: rozmawiała z chorymi, z lekarzami i pielęgniarkami, szukała bohaterów, dokumentowała ich historie i pisała komentarze do odcinków. Wieczorem, w domu, nie chciała o tym opowiadać. Była psychicznie i fizycznie wykończona. Pragnęła tylko spokoju. Kiedy praca nad serialem zbliżała się do końca, Tamara odetchnęła. Miała dość szpitala, choroby i cierpienia. Pod koniec września 1999 roku wyjechaliśmy na pięć miesięcy do Brukseli. 17 grudnia lekarze odkryli u Tamary raka jajnika. Leczenie odbywało się w Belgii. W maju 2000 roku lekarze mówili o zwycięstwie nad chorobą. Wtedy Tamara postanowiła podzielić się z innymi swoją historią: Zaczęłam pisać książkę. Nie wiem, czy coś z tego wyjdzie, ale chęci mam jak najlepsze. Chcę napisać o mojej chorobie, cierpieniu, o wszystkich upokorzeniach, w ogóle o tym, czego doznają ludzie chorzy na raka. Miała to być historia młodej kobiety, która ciężko choruje, ale szczęśliwie wraca do zdrowia. Miała to być książka nadziei. Stało się inaczej. Rak był silniejszy. Tamara umarła 2 grudnia 2000 roku w Niemczech. Zostawiła początek i zakończenie planowanej książki oraz pamiętnik z czasu choroby. Przeczytałem go dopiero dzień przed jej śmiercią. W szpitalu. Wtedy nie mogliśmy już rozmawiać. Później czytałem pamiętnik wiele razy. Czułem, że Tamara napisała go nie tylko dla siebie lub dla mnie. Zrozumiałem, że może być ważny także dla innych. Ale nie od razu myślałem o publikacji. Pamiętnik wydawał mi się zbyt osobisty. Wszystko zmieniło się w styczniu, po lekturze książki Ruth Picardie Before I Say Goodbye. Jest to historia angielskiej dziennikarki, która mając 32 lata dowiedziała się, że ma nieuleczalnego raka piersi. Kiedy umarła, jej bliscy z felietonów, jakie napisała o swoim życiu z rakiem, i korespondencji ułożyli książkę. To dodało mi odwagi. Postanowiłem zebrać wszystko, co zostawiła Tamara. Najpierw przepisałem z jej pamiętnika jedynie fragmenty związane z chorobą. Te, gdzie pisze o nas, o naszej miłości, pominąłem. Szybko jednak zrozumiałem, że wszystko jest częścią jednej historii. E-maile, listy i fragmenty mojego pamiętnika są jej uzupełnieniem. Nie wiedziałem tylko, jak opowiedzieć o ostatnich dniach Tamary. Jej pamiętnik urywa się w połowie października. Ostatni e-mail wysłała w połowie listopada, prawie dwa tygodnie przed śmiercią. Czy napisać posłowie? W końcu postanowiłem sięgnąć po mój pamiętnik. I powoli wszystko ułożyło się w całość - historię tego roku. W czerwcu przyszedł moment, kiedy pokazałem pierwszą wersję tekstu rodzinie Tamary i najbliższym nam osobom. Wszyscy bardzo przeżyli lekturę. Wspierali projekt książki. Mam wrażenie, że od samego początku Tamara czuwała nad wszystkim, inaczej trudno byłoby mi uwierzyć, że materiał tak dobrze się złożył i że już pierwsze wydawnictwo zechciało opublikować książkę. Tamara nie napisała wprawdzie, co ma się stać z jej pamiętnikiem. W jej papierach znalazłem jedynie brulion listu do Działu Reportażu "Gazety Wyborczej": Jestem dziennikarką telewizyjną. Choć nigdy nie pisałam, musiałam podzielić się swoją historią. Jeśli uważa Pani to za rzecz nieudaną, proszę wyrzucić do śmietnika. Tak będzie lepiej dla mnie i dla czytelników. Bardzo serdecznie pozdrawiam. Książka, którą zaczęła pisać Tamara, miała dać chorym nadzieję. Ta, którą przygotowałem, kończy się umieraniem i nie może być źródłem nadziei. Nie sądzę, by ktoś, kto sam walczy z chorobą, miał dość siły i chęci, żeby ją przeczytać. Ale może być ważna dla ludzi, którym rak kogoś zabrał. Którzy sami przeżyli niemoc, walkę, rozpacz i nadzieję. Może być dla każdego lekcją życia. Tamara wypełniła swoją misję dokumentalistki do końca. Napisała dokument z czasu własnej choroby. W pracy zawodowej fascynowało ją życie innych. Umiała dotrzeć do bohaterów, których polubiła i szanowała. O serialu Szpital Dzieciątka Jezus pisała: Mam wrażenie, że historie opowiedziane zaczynają żyć własnym życiem, nie należą już do jednej osoby, stają się własnością moją, naszą. Los sprawił, że stała się bohaterką swojego ostatniego dokumentu. Obserwowała siebie w roli, której nie wybrała, w historii, na której przebieg nie miała wpływu. Jej historia, nasza historia staje się teraz waszą. Tamara chciała przez swoją książkę przełamać [...] zakłamanie wokół raka. Napisała: Chcę mówić, opowiadać, uczyć innych, że w razie choroby muszą wierzyć i czuć się silni. Chory może być silny, kiedy ma dobrą opiekę medyczną. Tamara wolała nie myśleć o tym, jak przybiegałoby w jej przypadku leczenie w Polsce. Dzięki pracy przy realizacji Szpitala Dzieciątka Jezus doskonale znała polskie realia. W Belgii i w Niemczech zobaczyliśmy, jak ważna jest sprawna służba zdrowia. W sytuacji, w której chory i jego rodzina żyją w stałym stresie, rozpaczy i niepewności, dobrze jest wiedzieć, że zawsze ma się dostęp do lekarza, że w szpitalu będzie miejsce i że koszty leczenia pokrywa kasa chorych. Duży wpływ na wyzdrowienie ma także samopoczucie i stan psychiczny chorego, a to w znacznym stopniu zależy od otoczenia. Rodzina, przyjaciele i znajomi powinni okazywać mu zrozumienie, nie dopuszczać, by miał poczucie winny, niższej wartości, by czuł się sam, bo to może być fatalne. Dobrze jest, gdy chory wie, co się z nim dzieje, i ma dostęp do informacji. Niewiedza może być źródłem strachu. W Polsce świadomość społeczna i stan wiedzy na temat raka ciągle są bardzo niskie. Choć niemal każdy zna kogoś, kto chorował na raka, pozostaje on tematem tabu. W innych krajach, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, sytuacja uległa już zmianie. Przełom nastąpił po tym, jak Betty Ford i Nancy Reagan publicznie oświadczyły, że chorują na raka. Media i społeczeństwo brały udział w ich walce. W Stanach działają dzisiaj potężne organizacje pozarządowe na rzecz walki z rakiem. Wywalczyły nawet przeznaczenie części budżetu Ministerstwa Obrony na badania raka piersi i jajnika. Na stronach internetowych organizacji na rzecz walki z rakiem jajnika można na przykład znaleźć informacje o najnowszych metodach leczenia, adresy lekarzy specjalistów, lokalnych grup samopomocowych, działają specjalne numery telefoniczne. Mam nadzieję, że ta książka przyczyni się do zmiany sytuacji w Polsce. Może z choroby i śmierci Tamary wyniknie coś pozytywnego. Może kobiety, które przeżyły raka jajnika, zaczną się organizować i walczyć o poprawę profilaktyki, diagnostyki, leczenia. Szkoda tylko, że Tamara nie może do nich dołączyć. Książka nie powstałaby bez wsparcia rodziny Tamary i moich rodziców. Za zgodę na opublikowanie prywatnej korespondencji dziękuję rodzeństwu Tamary - Ani i Rafałowi Zwierzyńskim, Asi i Jarkowi Błoniarzom, Kasi i Dominikowi Rudkowskim (Paciorki), Gunnarowi Wälzholzowi, Ewie Mroczek, Basi Pawłowskiej, Kasi Kosowskiej, Emeline Carvou, Jagodzie Greli, Dagmarze Koronie. Chcę też wyrazić wdzięczność za pomoc w przygotowaniu książki Andrzejowi, Małgorzacie i Wojtkowi Saramonowiczom. Dziękuję wszystkim naszym przyjaciołom za to, że byli z nami w czasie choroby i że są ze mną po śmierci Tamary. Sven Matzke Przed rokiem Widzę siebie sprzed roku. Zabiegana dziennikarka, marząca o karierze, dobrej pracy, samorealizacji. Biegnę z głową zwieszoną w dół, nic nie istnieje, tylko ja i moje kłopoty. Jakiś człowiek krzyczy do słuchawki, że nie zrobiłam tego czy tamtego, inny próbuje zainteresować mnie swoją historią. Nie mam czasu. Nie mam czasu. Boże, kiedy ja odpocznę? Pracuję jako asystent reżysera przy filmie dokumentalnym opowiadającym o szpitalu. Wiele odcinków, ciężka praca, która się nigdy nie kończy. Przychodzę do domu, siadam, wpatruję się w ścianę i rozmyślam o ludziach, których spotkałam. Widzę ich twarze, ich łzy i bezgłośną prośbę o pomoc. Jana, któremu kwas wypalił oczy. Stefana, któremu rak zabrał pół twarzy. Marka, który przestał wierzyć w lekarzy. Małą Anię, która ma raka kości i czeka na amputację nogi. Na potrzeby filmu spisuję ich historie, jedną po drugiej, są ich dziesiątki. Mam wrażenie, że historie opowiedziane zaczynają żyć własnym życiem, nie należą już do jednej osoby, stają się własnością moją, naszą. Najtrudniejsze chwile przeżywam, kiedy kręcimy odcinek o śmierci. Czuję, że dotykamy czegoś, czego nie powinniśmy dotykać. Władysław umiera, ma raka prostaty. Miotam się wokół tego tematu, nie jestem przekonana o słuszności jego realizacji. Widzę żonę chorego krzątającą się w jego izolatce, widzę, jak go myje, jak czule z nim rozmawia. Marianna wierzy, że coś się jeszcze da zrobić. Wiem już, że nie będzie to jedynie odcinek o śmierci, ale również o miłości. I po raz pierwszy w życiu dłużej myślę o śmierci. Wcześniej, jak każdy, wolałam nie zastanawiać się nad nieodwracalnością losu. Ogarnia mnie paraliżujący strach przed chorobą, przed bólem, przed powolnym końcem sztucznie podtrzymywanego życia. Władysław umiera, a ja budzę się w nocy z krzykiem. Są też odcinki o raku i nadziei. Małej Ani lekarze amputują nogę, a ja w domu modlę się długo, by choroba się zatrzymała. Z radością patrzymy, jak dziewczynka stawia pierwsze kroki na sztucznej nodze. Robię tysiące notatek, nie mogę uwierzyć, że Stefan, któremu lekarze kilka miesięcy temu dawali zero szans, żyje, żartuje i próbuje mnie poderwać. Raz tylko staję oko w oko z jego chorobą, doktor J. pokazuje mi twarz Stefana. Widząc ją, próbuję się dalej uśmiechać, ale nogi uginają się pode mną. Stefan nie ma połowy twarzy, nie ma nosa, warg, oka. Pod bandażem ukrywa wielką dziurę, przez którą można zobaczyć kość podstawy czaszki. Po tym wszystkim wychodzę ze szpitala, siadam na trawie i beznamiętnie wpatruję się przed siebie. Siedzę tak może godzinę, może dwie. Pielęgniarki widzą mnie ze swojej dyżurki i jedna z nich przynosi mi szklankę wody. Jest lepiej. Wracam do domu i próbuję nie myśleć. Ostatnie miesiące naszej produkcji poświęcamy historiom ludzi chorych na raka. Teraz, przeglądając moje papiery z tamtego okresu, widzę, jak mało wiedziałam o tej chorobie. Chaotyczne notatki, coś tam o możliwościach terapii, jakaś chemioterapia, radioterapia, nieznane słowa, terminy. Jedyną rzeczą, jaka zapada mi w pamięć, jest chustka małej Ani, pod którą chowa swoją łysą głowę. Przypomnę sobie o tym kilka miesięcy później, kiedy chustka stanie się integralną częścią mojego życia. Wrzesień-październik Okazuje się, że jest możliwość wyjazdu na pięć miesięcy do Brukseli. Sven dostał staż w Parlamencie Europejskim, a ja potrzebuję odpoczynku i jadę z nim. A więc wreszcie koniec ze szpitalem, cierpieniem, rakiem... W euforii przygotowuję się do wyjazdu, ostatnie sprawy, bilety. I wtedy właśnie pojawia się pierwszy ból, kiedy zmęczona padam na brudne siedzenie w autobusie. Natłok myśli w mojej głowie. Bolą mnie jajniki, a więc jutro do ginekologa, to nie może być nic poważnego, bo niedawno robiłam badania. Cicho jęczę w pustym autobusie, tak chciałabym już być w domu. Nazajutrz idę do ginekologa, mówię o bólu, dopytuję się. "Boli, bo tak już jest na tym świecie - słyszę w odpowiedzi. - Niedawno pani robiła badania, jajniki trochę powiększone, ale wszystko poza tym w porządku". Uspokojona wracam do domu, pakuję ostatnie rzeczy i rankiem wyruszam do Belgii. Odkrywam nowy kraj, nowe miasto. Nigdy bym nie pomyślała, że zwiążę swoje losy z Belgią. Traktowałam ją zazwyczaj jako kraj tranzytowy wiodący do Francji. Listopad Ból ciągły i niewyobrażalny. Zapadam się w czeluść czegoś nieznanego. Intuicja, którą niektórzy nazywają kobiecą, podpowiada mi, że moje życie się zmieni. Myśl ta zbliża się do mnie jak pająk, który już zarzucił swoje sieci. Jestem więc ofiarą czegoś nieznanego, choroby, której nazwy jeszcze nie znam. A ona przyczaiła się we mnie i czeka na odpowiednią chwilę. Zaatakuje znienacka, kiedy poukładam w stosik wszystkie ziemskie sprawy, zamknę na klucz problemy i zacznę myśleć o przyszłości. Dręczą mnie sny szare, pełne niepokoju, uciekających szczurów, za którymi chciałabym pobiec, ale nie mogę. W głowie kotłują się pytania. Co to wszystko oznacza? Przecież zarządziłam, że ma być lepiej, że ma być kolorowo i szczęśliwie. I z happy endem, jak w amerykańskich serialach dla dzieci. Ból coraz większy, powoli nabiera rozpędu. Moje ciało przestaje się bronić. Dzień po dniu, godzina po godzinie poddaję się chorobie, która postawiła sobie za cel niepodzielne panowanie. Ponowny atak porywa mnie jak maluteńką łupinkę orzecha. Jest jeden z tych pięknych, słonecznych dni, których tu tak niewiele. Zabieram ze sobą przewodnik po Brukseli, chciałabym jeszcze odkryć parę zakątków przed naszym wyjazdem w lutym. Wcześniej będą święta w Zielonej Górze u rodziców, więc tak naprawdę czasu pozostaje niewiele. Idę sobie w ten słoneczny dzień i nagle powala mnie okropny ból, opieram się o mur kamienicy, rozpaczliwie myślę, gdzie jest najbliższy przystanek autobusowy. Nie mam przy sobie tabletek przeciwbólowych. Wpadam do stacji metra, ale mylą mi się strony i jadę w tę niewłaściwą. Ból staje się coraz większy. Muszę jeszcze przejechać kilka przystanków autobusem. Siadam na chodniku i obejmuję głowę rękoma. Kiedy docieram do domu, jest już najwyższy moment. Długo wymiotuję prosto do wanny, potem zwijam się w kłębek na podłodze. Leżę tak, łkając w samotności. Grudzień Jeszcze nic nie rozumiem. Jakieś badania, mała operacja, która ma mnie uwolnić od bólu. Wytrzymam, powtarzam bezładnie, wytrzymam, a potem tylko ta przyszłość, którą sama sobie obmyśliłam. Tam na górze Ktoś chce inaczej, inne ma wobec mnie plany. W życiorysie w rubryce 1999-2000 wpiszę "życie nieudane". "Bardzo proszę o wzięcie pod uwagę mojej kandydatury..." Natrętne brzęczenie telefonu. To nie może być dźwięk zapowiadający dobre wiadomości. Doktor D.: "Mam niedobre wiadomości. Jest pani sama? Proszę jak najszybciej wskakiwać w taksówkę i przyjeżdżać do szpitala. Ma pani raka. Przykro mi". Cisza. Przede mną czeluść, żadnego światła. Za oknem deszcz płacze nade mną. A może nad całym światem? A we mnie cisza. W końcu wiem, w końcu rozumiem. Fala spokoju po raz pierwszy od wielu dni. Niewyobrażalne, a jednak. Spokój bierze się ze zrozumienia. Starannie zamykam drzwi na klucz, idę w deszcz, taksówkarz żartuje ze świata. On nie wie. Operacja Anestezjolożka pochyla się nade mną płaczącą: Gładzi po głowie: "Wszystko będzie dobrze, teraz wszystko jest czarne, ale jutro będzie białe. Zobaczy pani". Anestezjolożka-filozof. Jak dobry Anioł Stróż będzie czuwać przy mnie jutro i przez następne tygodnie. Kiedy się budzę, tysiące rurek łączy mnie z maszynami, które przycupnęły przy moim łóżku. Pielęgniarki, cicho szeleszcząc fartuchami, przepływają obok mnie. Czasami otwieram oczy, czuję czyjś ruch, ale nie widzę nikogo. Anioł Stróż? Śmierć? Uśmiecham się do tego kogoś czy czegoś. We śnie latam w przestworzach. Podobno sny nie są kolorowe, a ten jest błękitny. Jak niebo, jak morze w bezchmurny dzień. Jest mi dobrze. W dole szara ziemia, a na niej jeden obok drugiego śpią ludzie. Nie należę do tego świata. Ale i do błękitu nie należę. Świat szpitalny jest jak zamknięty krąg. Rytm tabletek, kroplówek, środków znieczulających, wypróżnień wyznacza dzień. Ból jest gdzieś pomiędzy, uśmierzany z konsekwentną skrupulatnością. Mój szloch w poduszkę jest odnotowywany w szpitalnych księgach. Nie minie godzina, jak mnie zapytają: "Dlaczego pani płacze?" Jak gdyby nie było oficjalnego przyzwolenia na ten płacz, na ten szloch nad samą sobą. Czuję współczucie docierające do mnie ze wszystkich kątów. To najgorsze. Jestem trybikiem w machinie szpitalnej. Obrócić, przełożyć, obmyć, nakarmić. Przychodzą ludzie, coś mówią, odchodzą. "Udekorujemy ci salę" - mówi dziewczyna z grupy wspomagającej ludzi chorych na raka. Jaką salę? Po co? Najprzyjemniejsze są sny. Sven 19 grudnia 1999 Dzień nadziei. Lepiej, coraz lepiej. Niesamowite, jak dobrze czuje się Tamara już pierwszego dnia po operacji. Lekarze wpadają jeden po drugim. Od doktor Deleuse dowiaduje się, że musi zostać na święta w szpitalu. Lekarka uwalnia ją od rurki w gardle. Co za ulga. Wreszcie może normalnie oddychać i rozmawiać. Jak to dobrze, że moi rodzice są z nami. W południe Tamara chce troszkę pospać, my idziemy gdzieś na obiad. Tamara żartuje: "Werner, możesz zjeść mój deser". Po południu rodzice wracają do Niemiec. Dzwonią rodzice Tamary. Ona rozmawia z mamą. Cieszy się, że chcą przyjechać na święta do Brukseli. Zwierzole chcą tu zorganizować polskie święta. Przywiozą barszcz, pierogi itd. Potem Tamara dzwoni do Jagody, aby zapytać, czy rodzina może się zatrzymać u niej. Zaprasza Jagodę i Przemka na wtorek do szpitala na swoje urodziny. Nie do wiary. Wracając do domu, wpadam do nich, żeby im wszystko opowiedzieć. Tamara 5 stycznia 2000 Ciągle dają mi jakieś tabletki, zastrzyki, więc dość dobrze funkcjonuję. W poniedziałek, wtorek, środę odwiedzają mnie Jagoda i Przemek. Moje trzydzieste pierwsze urodziny spędzam w szpitalu. Od Svenka dostaję cudną koszulę nocną i szlafrok z misiami. W czwartek 23 grudnia przyjeżdżają Zwierzole. Wszyscy ubrani na czarno. Czy to pogrzeb? Zostają przez święta: zwiedzanie, zakupy, odwiedziny w szpitalu. Żartują, jest fajnie. Ja stawiam pierwsze kroki, myję się sama, jestem głodna. Ciągle jak w pijanym widzie. Te tabletki? Zwierzole wyjeżdżają we wtorek rano 28 grudnia. Tego samego dnia mam pierwszą chemioterapię. Kiedy do moich żył leją się medykamenty, głównie śpię. Wieczorem jestem w złym nastroju, dają mi krew, która nie chce już płynąć do mojej żyły. Boli. 29 grudnia, środa - wychodzę ze szpitala. W domu natychmiast zasypiam. Czuję się źle. W nocy jest mi na przemian zimno i gorąco. Mam sny. Jest bardzo niebiesko, latam w przestworzach prowadzona przez jakąś postać. Zaglądamy do barów, pijemy drinki. Przed nami na ziemi leżą pokotem ludzie, śpią. Drugi sen: Jestem w jakimś domu, mam opiekować się babcią, która tak naprawdę nie żyje. Strasznie się boję. Jestem sama, choć czuję obecność jakichś postaci, może duchów. Trzeci sen: Okazuje się, że muszę mieć trzecią operację, mam jeszcze raz wrócić do szpitala. Wracam. Ostatni pacjenci idą do domów na święta czy sylwestra. W szpitalu nie ma nikogo. Jestem sama. Wracam do domu po rzeczy. Sven mi mówi, że już ma tego dość. Biegnę przez park nad rzeką zapłakana. Ciągle się budzę tej nocy. Czwartek, 30 grudnia, jest koszmarem. Czuję się jak w narkotycznym zwidzie. Nie mogę nic jeść, trochę piję. Nie mogę się wypróżnić. Boli mnie brzuch, rana, żołądek, wątroba, wszystko. Cholera. Śpię, myślę, czarne myśli, boję się śmierci. Przyjeżdża David, potem Stephan z Berlina. Rozmawiamy, patrzą na mnie, jest dość smutna atmosfera. Jemy kolację razem. Jeszcze noc, znowu koszmarna. 31 grudnia, sylwester. Macek wyciąga mnie na pierwszy spacer. Boże, nie mogę iść. Wolno, wolniutko. Robimy zakupy na wieczór, trzeba się przebrać - nie mam do tego głowy. Potem odpoczywam. Wieczorem Przemek, chłopak Jagody, zawozi mnie samochodem do niej. Dwanaście osób, jak dwunastu apostołów, zasiada do wspólnego stołu. Jemy. Nawet ja. Tańczymy, ja też trochę próbuję. Jest miło, ludzie nieskomplikowani. Zostajemy do drugiej nad ranem. Wreszcie ludzie wokół mnie, nie szpital, ale życie. Jestem szczęśliwa, mimo że wiem, jak bardzo jestem chora. Nazajutrz wspólne śniadanie, potem kolacja. Oglądamy wideo z naszego ślubu, potem tańczymy. Do domu wracamy też koło drugiej. Znowu fantastyczny dzień. Dużo ludzi wokół mnie, chce mi się żyć. W niedzielę 2 stycznia 2000 roku spotykamy się z Celine i Martinem. Rozmawiamy o tym i owym, o Brukseli, religii, mało o chorobie. Celine i Martin myślą o ślubie. Fajnie! Sven 2 stycznia 2000 Wigilia w szpitalu. Tamara do ostatniej chwili miała nadzieję, że lekarze wypuszczą ją na trzy godziny. Najważniejszy prezent dostaliśmy od doktora Bondue, onkologa Tamary. Przed południem przeprowadzano ostanie badania, aby sprawdzić, czy nie ma przerzutów. Kości, jelita, wątroba, żołądek, płuca - wszystko jest w porządku. Doktor Bondue twierdzi, że chirurdzy wykonali bardzo dobrą robotę. Mama Tamary jest zdumiona, że nawet w Wigilię robią badania. Dziwi się, kiedy kolejno pojawiają się u Tamary doktor Deleuse, doktor Bondue i urolog. Tamara żartuje, że jest już zmęczona tabunem lekarzy. Zwierzole nie chcą uwierzyć, że pielęgniarki co rano zmieniają pościel i myją Tamarę od stóp do buzi. Że nie trzeba pielęgniarkom i lekarzom za taką opiekę dawać pieniędzy. Później kolacja wigilijna u Jagody. Tamarze na razie nie wolno jeść takich potraw. Wieczór spędzamy z nią w szpitalu. Rodzice przynoszą makowiec dla pielęgniarek. Tamara leży w pokoju sama, bo dużo pacjentów wyszło przed świętami do domu. Rodzinna atmosfera: prezenty, opłatek. Kazik, ojciec Tamary, dołącza do modlitwy prośbę, żebyśmy następną Wigilię mogli spędzić jak co rok wszyscy razem w Zielonej Górze. W czasie świąt obserwujemy, jak Tamara powoli odzyskuje siły. Codziennie przychodzi młoda i bardzo sympatyczna rehabilitantka. Dziwi się, że Tamara tak energicznie podnosi nogi i tak głęboko oddycha brzuchem. To efekt jogi. Zaczynają chodzić, najpierw w pokoju, potem po korytarzu. Tamara ma apetyt i wraca jej poczucie humoru: "Wiesz, na pewno jesteśmy bohaterami wszystkich pielęgniarek na oddziale. Love story. Taka młoda para. I on, taki czuły, zawsze jest przy żonie". We wtorek Tamara przechodzi pierwszą chemioterapię. Substancje mają zarazem zniszczyć i zapewnić życie. Jedna substancja jest tak agresywna, że trzeba wymienić dren - roztapia zwykły plastyk. Na szczęście Tamara dobrze znosi chemię. Nie ma wymiotów i innych nieprzyjemnych objawów ubocznych, które się często zdarzają pomimo leków zapobiegawczych. Po dwóch tygodniach mam Tamarę wreszcie w domu. Jest słabiutka. Zmiana szpitalnego trybu życia była zbyt gwałtowna. Środa i czwartek są ciężkie. Bóle i problemy ze spaniem. Wraca temat dzieci. "Nie będę mogła mieć dzieci. Przecież miało być czworo, rude i w okularach". Mówię, że adoptujemy dzieci i będziemy je tak samo kochać jak własne. Ale Tamara nie daje się przekonać. "Myślisz, że kobieta po raku dostanie szansę na adopcję? Jestem skończona". Sam już o tym myślałem, ale w tej chwili Tamara potrzebuje nadziei i perspektyw. "Na pewno będzie to możliwe, kiedy całkiem wyzdrowiejesz. Najpierw musisz przejść leczenie. Dowiemy się dokładnie. Poczekamy kilka miesięcy". Co z sylwestrem? Na początku grudnia Jagoda i my zaprosiliśmy po kilka osób do Brukseli. Nasi przyjaciele wiedzieli, że Tamara miała pierwszą operację, niektórzy nawet, że zaraz potem jeszcze jedną. Ale nikt oprócz Jagody i Przemka nie wie o raku. Tamara boi się, że zepsuje innym nastrój. W sylwestra wychodzę z Tamarą pierwszy raz na mały spacer. Wielka radość. Powrót do świata. Kupujemy jakieś rzeczy, aby się troszkę przebrać wieczorem. Dla Tamary srebrny spray do włosów. Tamara przerabia moje okulary na cyfrę 3000, bo 2000 byłoby mało oryginalne. Goście już są, przygotowują u Jagody wszystko na wieczór. Opowiadam Dawidowi i Stephanowi, co się stało. Celine i Martin dowiadują się dopiero wieczorem od Tamary. Jest nas dwanaścioro, pięcioro Polaków, czworo Niemców, dwoje Francuzów i jedna Szkotka. Tamara dobrze wygląda. Je, rozmawia, żyje. Kiedy ludzie zaczynają tańczyć, siada wygodnie na łóżku Jagody. Stąd obserwuje zabawę. Ktoś zawsze z nią rozmawia. Potem nie wytrzymuje i także zaczyna tańczyć. Waham się pomiędzy troską, czy to nie za duży wysiłek, i radością, że Tam tańczy, jest wśród ludzi, żyje. Wszyscy czują, że są świadkami małego cudu. W pewnym momencie grają I will survive, Tamara tańczy i śpiewa: przeżyję. Przed północą szukamy piosenki, która istnieje we wszystkich językach. W końcu śpiewamy: Nehmt Abschied Brueder. Dopiero po drugiej wracamy szczęśliwi i zmęczeni piechotą do domu. Dzisiaj goście wyjechali. Jutro wracam do pracy i musimy zorganizować sobie przyszłość. Warszawa czy Bruksela? Trzeba porozmawiać z ludźmi w parlamencie. Co będzie z moją pracą w Warszawie, którą mam zacząć w marcu? Wszystko przemawia za tym, żeby Tamara skończyła leczenie w Brukseli. Dla niej i dla mnie zaczyna się nowe życie, które wymaga od nas dużo sił. Mam tylko nadzieję, że będę dla Tamary takim wsparciem, jakiego potrzebuje. Tamara 15 maja 2000 Jestem prawie tydzień po siódmej chemioterapii. A włosy rosną. Oczywiście można przypuścić, że wypadną najdalej za tydzień. Mój cudowny meszek na głowie! Ale cóż, za miesiąc będzie znowu w takim stanie jak teraz. A może nie wypadną? Kto wie? Chciałabym już wyglądać jak człowiek. Napisałam testament na końcu zeszytu. Na wszelki wypadek. Najgorsze, co może być, to trumna, w której gnijesz, toczą cię robaki... Lepiej kremacja, wtedy naprawdę zostaje tylko dusza i wspomnienie. Ciała nie ma i nikt go nigdy nie będzie odtwarzał, jak to robią z przodkami nea-jakimiśtam. Czuję się świetnie, siły, wiara, że wszystko będzie dobrze. Teraz tylko operacja i naświetlania. Co powiedzą po operacji? Strach ogromny. Nie chcę dowiedzieć się, że umrę! Chcę żyć, chcę żyć, dobry Boże, daj mi szansę, daj mi szansę, proszę! Jeśli wszystko będzie dobrze, to do końca czerwca skończę zabiegi. Potem chciałabym pojechać do Irlandii na miesiąc na kurs angielskiego. Muszę się nauczyć angielskiego, bo inaczej nie znajdę tu pracy. Svenek dostał pracę! Jako asystent posłanki SPD Karin Jöns, żony dyrektora fundacji, który chciał przyjąć Maca do pracy. Tak się dziwnie losy plotą! Widocznie tak miało być, widocznie taki nasz los. Ja chciałabym już zacząć pracować, coś robić, coś tworzyć. Cholera, kiedy skończy się ta choroba, to wszystko? Jutro Rafał kończy czternaście lat. Duży brat. Mam nadzieję, że zawsze będzie szczęśliwy. I mam nadzieję, że przyjadą do mnie z Anką na kilka dni wakacyjnych. Idzie Svenek... 16 maja 2000 Basiu droga! Dziękuję za emalie. Teraz jestem w Parlamencie Europejskim u Svenka i mogę sama kontaktować się ze światem. W Brukseli gorąco, ale na jutro zapowiadają ochłodzenie. Jesteśmy szczęśliwi ze Svenkiem, bo on dostał pracę jako asystent niemieckiej posłanki. Zostaniemy więc tutaj na dwa, trzy lata. Wcześniej wszystko było niepewne: wynajęliśmy mieszkanie, kupiliśmy meble, a pracy nie było. Widać jednak, że los i dla nas jest łaskawy, bo ostatnio nas nie oszczędzał. Teraz i ja spokojnie będę mogła się zastanowić nad przyszłością. Mam propozycję współpracy z 1 programem TVP. Prawdopodobnie w lipcu pojadę na miesiąc do Dublina na kurs angielskiego, bo mój poziom jest taki sobie, a bez dobrej znajomości nie mam co myśleć o szukaniu pracy. Z czterema językami mogę powalczyć. Mąż sponsoruje, więc w drogę! Belgia jest naprawdę warta zwiedzania, przyjeżdżajcie. Godzina drogi nad morze, godzina w góry (Ardeny), Brugia, Antwerpia, Louvain, Gandawa... Bardzo piękne miejsca. Sama byłam zaskoczona, bo wcześniej traktowałam Belgię jako kraj tranzytowy do Francji. Jak tam, Basiu, twoja praca? Ja tęsknię za planem Szpitala Dzieciątka Jezus, taka praca zdarza się pewnie raz w życiu. Człowiek dopiero po jakimś czasie docenia to, co miał. Tu pewnie będę musiała "zaprzyjaźnić się" z Unią Europejską, która nigdy aż tak bardzo mnie nie interesowała. To nie to samo co historie o ludziach. Od września chcę szukać stałej pracy, bo z czegoś trzeba żyć. Jako żona obywatela Unii mam wszelkie pozwolenia i inne tego typu duperele. Może Komisja Europejska, gdzie złożyłam podanie o płatny staż. Zobaczymy. Chmurzy się. Wreszcie może spadnie deszcz. Całuję cię mocno - Tam 21 maja 2000 Kochana Tamarko! Bardzo dziękuję za twój list, nie byłam pewna, czy moja odpowiedź dotarła. U mnie wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Od kilku dni brak czasu na cokolwiek. Robimy ten film w Centrum Zdrowia Dziecka. Już są zdjęcia dzień i noc, szaleńcza praca i satysfakcja, zresztą wiesz najlepiej, jak to wygląda. Sprawdzamy dokumentalistki, bo niestety nie ma CIEBIE!!!! Nawet zastanawialiśmy się, czy nie przyjechałabyś na dwa, trzy miesiące do nas. Wpadłam tu na moment, żeby napisać do ciebie. Za kilka dni odezwę się znowu. Bardzo, bardzo cię caęuję. Trzymajcie się, kochani! - Basia Tamara 23 maja 2000 Jestem w szpitalu. Miałam mieć operację 25 maja, ale dzisiaj niespodziewanie zadzwonił doktor Karaman: "Wolałbym, żeby pani przyjechała już dzisiaj i operacja jutro". Nazywa się LAPAROSCOPIE, robią trzy dziury, wpuszczają jakąś ciecz, powietrze, i patrzą przez kamerę, czy wszystko gra w brzuchu. Zabrałam rzeczy i przybiegłam tu szybko. Teraz jest już dziesiąta wieczór, zaraz wezmę tabletkę na spanie i obudzę się jutro na chwilę, by znowu zostać uśpiona na tę laparoskopię. Boję się bardzo. Svenek też przeżywa moją operację. Dzisiaj płakał. Misiaczek mój malutki. Po co płakać, tak już jest i wiemy od grudnia, że muszę przejść przez tę swoją drogę krzyżową. Samej chciało mi się płakać, boję się tego wszystkiego, co będzie. Czy będzie bolało, czy okaże się, że jestem zdrowa? Same pytania. Boże, miej mnie w swojej opiece. Pozwól mi wrócić do zdrowia. Pozwól mi żyć! Takie dziwne zdarzenie ostatnio w Niemczech. Prosiłam Boga, żeby dał mi jakiś znak, czy będę żyła, czy będę zdrowa. Potem zapomniałam o tym. Na ulicy kichnęłam sobie i nagle podszedł jakiś nieznajomy i powiedział: Gesundheit, co znaczy na zdrowie. Czyli może zdrowie? Boże, Boże, pozwól mi wyzdrowieć! Taka to dziwna historia, wierzę, że Bóg ma mnie w swojej opiece i że nie zapomni o mnie. Gdyby jednak coś mi się stało, wiedz, Svenku, że bardzo cię kocham, jesteś największym skarbem, jaki mam, moim przyjacielem, miłością, wszystkim. Nie chciałam ci tego mówić dzisiaj, bo zabrzmiałoby smutno, a ty i tak byłeś przygnębiony. Zaczęłam pisać książkę. Nie wiem, czy coś z tego wyjdzie, ale chęci mam jak najlepsze. Chcę napisać o mojej chorobie, cierpieniu, o wszystkich upokorzeniach, w ogóle o tym, czego doznają ludzie chorzy na raka. Nie ma takiej książki w Polsce, bo przecież o chorobach się nie mówi. Chcę przełamać to zakłamanie wokół raka. Chcę mówić, opowiadać, uczyć innych, że w razie choroby muszą wierzyć i czuć się silni. Ja jestem silna. Przynajmniej taką chcę być. Czasami nie starcza mi sił, ale to chyba normalne w mojej sytuacji. Czytałam teraz Pamiętnik Anny Frank, młodej Żydówki ukrywającej się wraz z rodziną przez dwa lata w tajemnym mieszkaniu. Dorastająca dziewczyna pozbawiona świata. Ktoś doniósł, że tam ukrywają się Żydzi, i całą rodzinę wywieziono do obozów zagłady, gdzie ich zagazowano albo umarli z głodu. Dwa lata ukrywania się na próżno. Dwa długie lata życia poza światem. Anna Frank mogła zostać wielką pisarką. Niemcy jej nie pozwolili. Zbliża się godzina, kiedy powinnam pójść spać. Biorę tabletkę i aaaa... Daj mi, Boże, siły na jutro! Sven 23 maja 2000 Wszystko będzie dobrze - oto nasza mantra. Jutro mała operacja kontrolna, której wynik będzie dla nas tak ważny. Następny krok ku wyzdrowieniu? Wierzę, że tak będzie. Włosy zaczynają odrastać. Tamara wygląda na zdrową, myśli o przyszłości. Pierwsza rozmowa w polskim domu dziecka dała nam nową nadzieję. Kiedyś staniemy się rodziną. Własne lub adoptowane dzieci - czy to naprawdę takie ważne? Najważniejsze, że rodzice się kochają i że kochają dziecko. Przyjęto nas bardzo ciepło. Mieli już pary z Niemiec, ale nigdy polsko-niemieckiej, jak my: "Pan mówi po polsku? I później chcecie państwo ewentualnie znowu mieszkać w Polsce?" Dziesiątki pytań. Wypełnienie wstępnej ankiety. Wreszcie słyszymy: "Uważam, że państwo się bardzo dobrze nadają na rodziców. Jedyną przeszkodą jest zbyt krótki staż małżeński. Do adopcji mogłoby dojść najwcześniej za dwa lata. Ale proponuję, żebyście państwo już w tym roku zakończyli całą procedurę formalną". Wyszliśmy stamtąd szczęśliwi. Tamara zaczyna już zbierać niezbędne papiery. Robimy plany na przyszłość. Na razie moja praca w parlamencie daje nam potrzebną stabilizację. Za jakiś czas zobaczymy dalej: Albo zapuścimy korzenie w Brukseli, albo wrócimy do Polski, albo będziemy mieszkać w Berlinie, mieście, które Tamara uwielbia, położonym między jej rodziną i moją. Ale teraz czeka Tamarę operacja, później radioterapia. Tak bardzo kocham moją Tamarkę. Podziwiam ją. Tak dzielnie się trzyma, pełna optymizmu. Mam nadzieję, że wspieram ją tak, jak tego potrzebuje. Nie wiem, czy zawsze jestem wyrozumiały. Staram się koić jej troski, umacniać ufność, podnosić ją na duchu. Najtrudniejsze doświadczenia w życiu i w miłości. Usiłuję budować normalność. Niestety w tygodniu Tamara zostaje w domu sama. Ale umie organizować swój czas. Teraz postanowiła napisać książkę o walce z rakiem. Sądzę, że będzie to dobrą terapią: analiza tego czasu, stworzenie pewnego dystansu. Ta książka mogłaby uczynić wiele dobrego i zmienić stosunek do tej choroby. Wszystko będzie dobrze! Tamara 25 maja 2000 Jestem po operacji. Wczoraj spałam mocno prawie przez cały dzień. Byłam zmęczona, no i ta narkoza. Przyszedł doktor Karaman, nic nie widział w moim brzuchu, ale oczywiście czekamy jeszcze na badania. Będą gotowe na początku przyszłego tygodnia. Wszystko wygląda jednak dobrze, bo nawet doktor Karaman, ten technik, miał zadowoloną minę. Zobaczymy, mam nadzieję, wierzę, że wyniki będą dobre... Daj Boże! Modlę się mocno, mocno, wierzę, Boże, że mi pomożesz! Dzisiaj boli mnie wszystko, począwszy od ramion, poprzez żebra do brzucha. To dlatego, że oni wpuszczają tam do środka powietrze, które wypełnia cię jak bańkę, puchniesz, a oni patrzą, czy nie ma żadnych istotnych zmian. Ale potem oczywiście, kiedy spuszczają powietrze, zaczyna boleć. Przecierpię, ten ból utrzyma się jeszcze tylko jutro. W przyszłym tygodniu muszę iść na zdjęcie szwów do doktor Deleuse. Była tu u mnie zresztą dzisiaj. Nie mogę jeść żadnego szpitalnego paskudztwa. Koszmarne to jedzenie tutaj! Svenek kupił mi parę owoców, więc miałam co jeść. Kurczę, mogłam już dzisiaj wyjść, ale nagle dostałam jakiejś dziwnej gorączki - 37,8 - i doktor Karaman mnie zatrzymał. Godzinę później miałam tylko 36,6 i szlag mnie trafiał, bo mogłabym być już w domku. A tak muszę tu czekać do jutra! 26 maja 2000 Dzisiaj dzień wyjścia. Mam taką nadzieję, bo temperatura spadła. Powitało mnie dzisiaj rankiem słoneczko, takie niepewne, spoza chmur. Widzę dachy domów w Brukseli. Widzę pracujących dwóch ludzi, pewnie znów tworzą jakieś bardzo fajne mieszkanie. Czekam na siostrę, która odłączy mnie od kroplówki. Będę więc miała obie ręce wolne, pójdę się umyć, powoli zacznę się pakować. Po drugiej powinnam już być w domu. Mam tylko nadzieję, że ta temperatura to żadna infekcja. Babcia obok zostaje sama. Przeżyła już na sąsiednim łóżku dwanaście pacjentek. Jak długo leży? Dwa miesiące, coś w tym stylu. Wygląda tak, jakby nie chciało jej się żyć, leży, patrząc w jakiś punkt na ścianie. Czasami odrywa się od niego, by poprosić o zamknięcie drzwi, zasunięcie zasłony. Tak naprawdę ożywia się dopiero po przyjściu rodziny. Myślę, że na starość powinno się być z rodziną, mieszkać z nią, odwiedzać się wzajemnie. Te mieszkające osobno starsze osoby to coś strasznego, kiedyś pod jednym dachem żyło wiele pokoleń i tak było dobrze. Teraz porządek został zaburzony. Nie opowiedziałam jeszcze o nieprzyjemnym zdarzeniu w Niemczech. Pojechaliśmy do Wiedenbrück na bierzmowanie kuzynki Svenka, Jany. Uroczystość była fajna, potem w domu poczęstunek i nagle podchodzi do mnie jakiś dziadek (czatował pod drzwiami toalety) - ojciec taty Jany - i pyta, co tam u nas, ale widać już, że inne rzeczy go interesują. Pyta mnie o moją chorobę, ja nie rozumiem, a jak zrozumiałam, o co mu chodzi, zrobiło mi się bardzo przykro. A więc ciotka Svena opowiedziała wszystkim wszystko o mnie. Rozumiałabym, gdyby to pytanie zadał mi człowiek z rodziny, którego znam, ale jakiś dziad? W dodatku miałam wrażenie, że wszyscy dookoła patrzą na moją chusteczkę, na mnie, jak to wszystko znoszę. Ciotka rozniosła moją historię; plotkarstwo, obrzydliwa rzecz. Długo próbowałam się po tym otrząsnąć. Takie chamstwo, obrażono mnie! 29 maja 2000 Poniedziałek. W piątek byłam w domu, trochę obolała, ale szczęśliwa, że jestem w naszym mieszkanku ze Svenkiem. Taki szpital to koszmar, duchota, biegające siostry, nie ma chwili spokoju. Weekend był spokojny, spacery, zakupy, kino. Z brzuchem prawie żadnych kłopotów. Trochę jestem słaba, ale to normalne. Czekam na wyniki, wiadomo już, że część jest dobra. Ale czy wszystkie? Boże, pozwól mi żyć! W środę idę do doktora Bondue, potem do doktor Deleuse, która ściągnie mi szwy i powie... Tak się boję. Co zrobię, co zrobimy, jeśli wyniki nie są dobre? Nie chcę o tym myśleć! W tym tygodniu Svenek jedzie z posłami do Pragi! Fajnie! Całe trzy dni będę sama, więc poświęcę się książce, angielskiemu etc. Pochodzę po sklepach za lampą. Byle wyniki były dobre! W BXL zimno bardzo. W maju 13 stopni! Myślałam, że jak się wyrwę z Warszawy, to będzie mi cieplej. Czekam na wyniki... 27 września 2000, Eschweiler Powoli wariuję. Łzy same cisną się do oczu, jestem ciągle obolała, a w dodatku noc była taka sobie. Oddział onkologiczny, czegoż się spodziewać? Ludzie wymiotują, łażą całą noc, kobieta - Polka, nie-Polka - narobiła tyle hałasu w nocy. Już myślałam, że jej coś powiem. Dzisiaj rano obudzili nas o niemożliwe... 30 września 2000, Eschweiler Wychodzę. Jestem po chemioterapii. Wieści są złe, guz trzy-, czterocentymetrowy tkwi pod lewą nerką. Wskaźnik jest bardzo wysoki: 247. Znaczy to, że chemia nie pomaga. Kiedy i w ogóle czy kiedykolwiek dostanę jeszcze dobre wieści? Cios za ciosem. Płacz, ból, rozpacz, wymioty, słabość. Klinika jest podobno bardzo dobra, tylko te warunki: trzy osoby w pokoju. Muszę walczyć, muszę, nie mam innej możliwości. Z dnia na dzień mam coraz mniej szans, Boże. Pogodziłam się już z chorobą, tyle cierpienia, tyle cierpienia. Obym tylko z tego wyszła... Zaraz przyjdzie Svenek, potem przyjadą Macki i zawiozą nas do Brukseli. Też mają z nami! Proszę Matkę Boską o zdrowie, bardzo proszę. Modlę się dużo. Może zdarzy się cud? Sven 30 września 2000 Tamara lubi doktora Thomallę, młodego ordynatora oddziału. Zawsze ma czas, żeby wysłuchać jej pytań, i wszystko spokojnie wyjaśnia. Wczoraj, kiedy Tamara go zapytała, jakie ma szanse, odpowiedział: "Pani dokładnie wie, że sytuacja jest bardzo poważna. Przy takiej historii choroby nie ma reguł, każdy przypadek jest indywidualny. Musimy znaleźć chemię, która pani pomoże. Mogę tylko powiedzieć, że mieliśmy podobne przypadki i udało się. Ale nie mogę pani obiecać nic poza tym, że będziemy próbować i zrobimy wszystko, co w naszej mocy". Kiedy doktor Thomalla mówił do nas opanowanym, spokojnym głosem, Tamara zauważyła w jego oczach łzy. Później powiedziała: "Cenię lekarzy, którzy nie przestali być ludźmi". Na oddziale Tamara spotyka chorych na raka w swoim i nawet w młodszym wieku, co się w Brukseli nie zdarzyło. Wczoraj rano dwie dotychczasowe sąsiadki wyszły ze szpitala. Od pielęgniarek dowiedzieliśmy się, że niedługo mają przyjść następne. W pewnym momencie jakaś młoda dziewczyna otwiera drzwi. Ale nie wchodzi, tylko patrzy przez chwilę, i już jej nie ma. Pomyśleliśmy, że kogoś szuka. Po półgodzinie wraca. Tym razem wchodzi razem z kobietą, która niesie torbę. Przedstawia się nam. Ma na imię Petra, a ta starsza to jej mama. Petra wygląda na osiemnaście, dwadzieścia lat. Układają rzeczy w szafie, znowu wychodzą. Po godzinie są z powrotem, Petra się kładzie. Jej mama się żegna i idzie do domu. Po krótkim czasie Petra zwraca się do Tamary. Przeprasza za swoje wcześniejsze zachowanie. Nie rozumiemy, o co chodzi. Okazuje się, że mocno się przestraszyła, kiedy otworzyła drzwi i zobaczyła łysą głowę Tamary. Zamiast wejść, szybko zamknęła drzwi. Teraz jest jej przykro. Tamara i Petra za czynają rozmawiać. Od kilku tygodni Petrę bolą jelita. Lekarz rodzinny skierował ją na badania. Wczoraj dowiedziała się, że ma jakiegoś guza. Po weekendzie mają go usunąć. Jeszcze nie wiadomo, czy jest złośliwy, czy nie. Ale oczywiście to, że położono ją od razu na tym oddziale, nie jest dobrym znakiem. Trudno się dziwić reakcji Petry. Po południu dziewczyna jest świadkiem naszej rozmowy z doktorem Thomallą. Dowiaduje się o ciężkiej sytuacji. Widzi naszą rozpacz i płacz. Kiedy doktor Thomalla wychodzi, nagle rzuca na łóżko Tamary swego małego misia. "Dla ciebie! Może ci pomoże". Później przychodzi lekarz, aby założyć Petrze rurkę kroplówki w przełyku. Przed operacją ma być sztucznie odżywiana, żeby oszczędzać jelita. Ja wychodzę, Tamara zostaje. Po pięciu minutach ona wychodzi także i wybucha płaczem. Nie może patrzeć na cierpienie i łzy Petry. Dzisiaj rano życzyły sobie wszystkiego dobrego. Nie powiedziały do widzenia, lecz trzymaj się. Tamara 5 października 2000 Jestem z powrotem w domu. Znowu kilka dni walki z bólem, niemożnością poruszania się, wymiotami, nocnymi koszmarami. Jestem bardzo zmęczona. Z domu nie wychodzę prawie w ogóle. Czasami ze Svenkiem po kolejne kasety wideo, mała tura, i to wszystko. Moje mięśnie powoli znikają, nie mam siły ćwiczyć jogi, może też brak mi woli. Nie wiem. Chyba tak: brak mi woli, jestem słaba, poddałam się chorobie. Czy to w twoim stylu, reporterko? Taka jestem zmęczona, obolała i od paru dni pozbawiona nadziei. Myślałam, że wszystko mi wycięli, że ta chemioterapia, choć tak trudna, będzie zbawieniem. A tu rak się rozwija w najlepsze. Wskaźnik 247, większy niż przed operacją w grudniu. Rak drąży mój brzuch, zastanawiam się, gdzie już doszedł. Do żołądka? Do wątroby? A może do płuc? Albo do kości? Wszystko to sprawia, że powoli wariuję. Powoli, sukcesywnie, wariuję. I umiera każdego dnia jedna cząsteczka mnie. Muszę się z tym pogodzić, może nie z umieraniem, ale chorobą. Jak walczyć? Co ta walka przyniesie? Nigdy nie byłam typem walczącej, dzielnej kobiety. Fajnie jest być dzielną, jeśli wszystko idzie dobrze. Przyszłość się w tym momencie nie liczy. To czarna dziura, nic tam nie ma. Nie ma planów. Dokąd na święta? A co będzie ze mną w święta? Może już nie będę wiedziała, że to święta i że rok mojej choroby mija. Myślałam, że w grudniu świętować będziemy z Mackiem moje ozdrowienie... Boże, pozwól mi usłyszeć choć jedną dobrą wiadomość. Tak dawno jej nie miałam. 7 października 2000 Dzień przed wyborami prezydenckimi w Polsce. Jutro idę głosować do polskiego konsulatu w Brukseli. W ogóle cyrk cały z tymi wyborami, Kwaśniewski kpi z Papieża, Marian - fundamentalista, inni zupełny koszmar. Zagłosuję, bo to mój obowiązek. Na Kwasa, bo kto inny się tu w ogóle liczy? Dzwoniłam do domu: mama - Olechowski, Ania - Kwas, Rafał (teoretycznie) - Olechowski, Kazik - Kalinowski. Jakiś odpał z tym Kalinowskim. Czuję się ciągle podle. Boli mnie lewa noga, nie wiem, czy to efekt operacji, nacisku guza, czy jeszcze całkiem innej cholery. Wczoraj znowu dołek psychiczny, wszystko widzę w czarnych barwach, umrę, nic się nie da zrobić itd., itd. Pewnie tak będzie, ale muszę się trzymać, nie pozostaje mi nic innego. O Boże, nie mogę już pisać o umieraniu. Tyle już tu o tym nabazgrałam. Powtarzałabym się tylko. Najgorzej mnie boli to, że nie mam formy. Wcześniej to była moja duma, byłam tam, siam, zrobiłam to i owo. A teraz jestem psem kanapowym. Od blisko dwóch miesięcy leżę na tej kanapie i zdycham. Nic mi się nie chce, nie mam motywacji. Myślę, że Bóg ukarał mnie za wcześniejszą pychę, za to, że myślałam "to tak łatwo przechodzi". Rak drąży i zabija. I robi to w najbardziej wyrafinowany sposób. Głowa pracuje, a reszta stopniowo nie. Podobnie jest ze stwardnieniem rozsianym. Kyer - nasz kolega Anglik - to już wegetacja. Byłam tam u niego i tak się bałam konfrontacji z chorobą. Nie lubiłam na nią patrzyć, a teraz ja sama... Modlę się do Matki Boskiej. Modlę się o cud. Sny: 1. Mama wychodzi za mąż. I Agata. Jest mowa o sukni ślubnej. Chcę ją zobaczyć. 2. Jestem ze Svenkiem nad jakimś jeziorem. Postanawiam uciec. Są wujkowie - bliźniacy Jasia. I jest Ralf, który idzie łowić ryby. Ja też udaję, że idę łowić, ale idę w drugą stronę. Potem Svenek wpada w jakiś ogromny dół, myślę, że nie żyje, a on ma tylko stłuczone jedno szkło okularów. [Jest to ostatni zapis w pamiętniku Tamary]. 10 października Tamarko, No i macie Kwacha, grubego, aroganckiego, chamowatego i komunistycznego. Przepraszam, że jak ostatnio dzwoniłaś, to było trochę zamieszania. Teraz jest spokój, bo póki co, moja pierworodna śpi. Biedna jest, bo wychodzą jej wszystkie zęby naraz i ma katar i nianiowstręt, ale mam nadzieję, że jej przejdzie. Pracuję od tygodnia. Miło jest oderwać się trochę od tematu DZIECI, a jeszcze milej po paru godzinach do tego tematu wrócić. Mam nadzieję, że zdołam znowu wziąć się do francuskiego. Będziemy się wymieniać z moją sąsiadką, więc taki sam układ jak my w zeszłym roku. Co z tego wyjdzie, nie wiem, bo ona też ma małe dziecko, ale jestem pełna chęci. Pomyśl sobie, Tamarko, ile masz w sobie talentów i ile niezrealizowanych pomysłów, i ile rzeczy na ciebie czeka, i że kochasz życie tak bardzo i ono ciebie też kocha, i nie daj się. Myślę o tobie dużo - wracaj do sił i do ZDROWIA. Całuję - Asia 13 listopada 2000 Czołem, Misiaczku! Słyszałam, że burzysz się, bo nie dostajesz emalii. A może ty też czasami coś naskrobiesz? Ja jem sobie śniadanie, o ile te szczątki można nazwać śniadaniem, i myślę, jak by tu jeszcze pospać. Pogoda w Brukseli jest koszmarna od ponad dwóch tygodni. Nawet nie ma do kogo zwrócić się z reklamacją. W piątek przyjeżdża Paciorek, a ja chyba po prostu pójdę spać... Może jestem jak niedźwiedź, który zasypia na zimę? Nie sądzę. Napiszcie coś. Całuję mocno - Tam 13 listopada 2000 Czy Błoniarki wróciły już z Włosów, jak mówi Svenek? Trzeba mu wybaczyć, ciągle się jeszcze uczy. Dlaczego nie mamy od was wiadomości, opisów szaleńczych, romantycznych przygód, jakie was spotkały, rajskich past i pizzy, które były muzyką dla waszego podniebienia, zachwytów nad fontanna di Trevi i Colosseum w ogóle i w szczególe. Czekamy więc na opisy te wszystkie, ze szczegółami, bo innych nie wolno wysyłać. Byłoby to pokalanie la bella Italia. Ostatni raz byłyśmy tam z Paciorkiem i jakimiś naszymi ówczesnymi narzeczonymi. Musieliśmy się zrywać, bo płowa fryzura Kaśki przyciągała tłumy: Che bella ragazza!!! I dotykali jej tych włosów. Ja głównie śpię i czekam na przyjazd Paciorka. Nie wiem, jak to będzie z tymi wycieczko-spacerami, bo ciągle jestem bardzo słaba. Być może uda się nam wyskoczyć nad morze. Pocieszam się, że zostało jeszcze kilka dni. Pa, pa -Tam 13 listopada 2000 Cześć, Tamarko! Jestem bardzo zakręcona wyjazdem. Do Avallon w Burgundii jadę na staż. Wrócę za tydzień i wtedy się rozpiszę do ciebie. Obiecuję. Nie ma dnia, żebym o tobie nie myślała. Ciężko mi z tym, ale cóż to jest wobec twoich problemów. Myślę o tobie bardzo intensywnie z nadzieją, że może to być ważne, nic innego nie mogę zrobić. Gdybyś czegokolwiek chciała, napisz natychmiast. Ściskam mocno - Dagmara 14 listopada 2000 Kochane Paciorki! Na Kasię oczywiście Svenek czeka. Pogoda jest taka sobie i ostatnio dużo pada. Trzeba przewidzieć raczej ciepłe, nieprzemakalne rzeczy, może nawet już coś na głowę, gdyby udało się nam wyskoczyć nad morze. Nie wiem, jak to będzie z tymi wycieczko-spacerami, bo ja ciągle jestem bardzo słaba. Pocieszam się, że zostało jeszcze kilka dni. Svenek marzy o tym, że Kasia mu przywiezie muzykę jakąś polską na kompaktach i polskie książki. Pewnie się jeszcze w tej sprawie zameldujemy. Ja też się cieszę na ten przyjazd bardzo mocno. Całuję - Tam 14 listopada 2000 Cześć, siostrzyczko! Dalej bolą cię oczy? Ojca nie ma i zrobiłem sobie irokeza z tej okazji. Ostatnio odkryłem super grupę punkową o nazwie Green Day. W tygodniu chyba kupię sobie spray do włosów i pomaluję je na niebiesko. Ojciec, dyr budy i wychowawczyni dostaną zawału (ha ha ha ha). Z dwa tygodnie uganiałem się za kostką do gitary, a nie pomyślałem że ona może być w sklepie muzycznym (głupota atakuje!). Wreszcie sobie dzisiaj ją kupiłem za zawrotną cenę (1,40 zł)! Opłacało się tyle dać, szczególnie że mam już pozdzierane szkliwo na paluchu. Jak się już nauczę grać to założę zespół albo założymy zespół rodzinny, coś w rodzaju Kelly Family, tylko że z inną muzą. Ja z tobą będziemy grać na gitarach, Sven na basie, tato będzie pełnił rolę perkusji na której mama będzie grała, a Anka wokal. Poroniony pomysł nie? A teraz z innej beczki. Pisałaś że ciągle jesteś śpiąca. Ja od trzech dni nie mogę zasnąć. Z soboty na niedzielę poszedłem spać dopiero o a do tej pory mogłem robić wszystko - sprzątać, uczyć się, czytać i wiele innych rzeczy. Kończę już, żeby zbytnio nie męczyć twoich oczu. narazie rav PS ten gość na fotce to wokal zespołu Green Day. 15 listopada 2000 Cześć, maleńki!!! Wczoraj nie zdążyłam już odpisać, bo leżałam na górze, kiedy Sven odkrył twoją emalię. Moje oczy też leżały. Hej, no ten wokal przecież nie ma irokeza albo ja już nie widzę. Tylko język ma tak charakterystycznie przystrzyżony, czy ty też tak musisz? Pomysł na bębny wydaje mi się wspaniały. U nas w miarę OK. Może z tym snem to się wymienimy, ja trochę snu, ty trochę bez snu i się wyrówna? Jest jedenasta, a ja dopiero zwlooookłam się z największym trudem, bo muszę iść na badanie krwi. Niezła jestem, zwłaszcza że spać poszłam o ósmej wieczór. No lecę na te badanka, potem napiszę do Anni-Frannii - Tam 15 listopada 2000 Siostrzyczko! Cieszę się, że już planujemy twój następny przyjazd. Oto rozpiska: 17-21 XI - Kaśka 22-26 XI - sami, przyjazd Macków, ewentualnie samej Macki 27-30 XI - chemio 1-17 XII - wolne 18-21 XII - chemio 22 XII-7 I - wolne. Badania krwi w Zielonej. Możesz więc przyjechać już zaraz po wyjeździe Kaśki lub po chemii. Od 18 do 21 grudnia posiedzimy u kogoś w Aachen, a w moje urodziny Svenek się jakoś do nas przyłączy i pojedziemy w kierunku Polski. Wieczór możemy spędzić z Mackami w jakimś restaurancie, a potem 22 fiuu do Polski. Dobrze to opracowałam, chyba że coś zmienią mi z chemią, ja pójdę na święta do szpitala i w ogóle będzie kiepsko. Dzisiaj czuję się fatalnie. Mam totalnie niedobre badania. Dlaczego??? Jutro prawdopodobnie transfuzja. Albo w piątek, jeśli nie znajdą miejsca jutro. Kurna chata. Nawet nie wiem, czy mi to w jakiś sposób pomogło ostatnio. Nie pamiętasz? Całuję, idę spać - Tam 16 listopada 2000 Aniu!!! Dzisiaj przetoczyli mi krew, więc znowu spędziłam trochę czasu w szpitalu. Nie miałam jeszcze czasu przeczytać tego artykułu o raku. Właśnie sobie zrobiłam grzanki, ale coś mi nie wchodzą, rzadko jestem głodna. Czy patrzyłaś już na moją rozpiskę? Co o tym wszystkim myślisz? Ja przygotowuję się na wielki dzień - jutro przyjazd Paciorek. Trochę się boję, wiesz - ale chuda jesteś albo inne wdzięczne Kasieńki zagajki. Ciągle nie jestem w formie, do ciebie mówiłam: Aniu, idź sama, i ja się cieszyłam, bo ty się cieszyłaś i byłaś jednocześnie ze mną. Trochę to skomplikowane, ale tak właśnie było. Jakoś wiedziałam, że wrócisz, pokażesz, co kupiłaś, co widziałaś, jakich ludzi. Z Kaśką to może będzie większy wersal, jak ja nie pójdę, to ona też nie. A ja bym chciała, żeby właśnie poszła i opowiedziała mi, co widziała, i dla mnie to będzie szczęście. Zobaczymy. Czekam na emalie. Rafał jest świnia, bo do mnie nie napisze. A w Brukseli pogoda do d... Słuchaj, leje bez ustanku, coś okropnego. Pa, pa - Tamtamek 17 listopada 2000 Misiaczki kochane!! Cieszę się, że Kaśka przyjechała. Tylko żadnych wielkich wyskoków. Patrzyłam, Tamarko, na twoją rozpiskę i zgadzam się na sobotę 2 grudnia. Mam nadzieję, że nie będę przeszkadzać, że jeszcze nie macie mnie dosyć. Trudno, jak już się raz zwaliłam i podobało mi się, to już pewnie tak zostanie. Dziś rozmawiałam ze Svenkiem i mówił, że miałaś transfuzję. Jeśli sobie dobrze przypominam, to ostatnio dość dobrze się czułaś. Nie pamiętam sobie jakichś strasznych ataków. Miejmy nadzieję, że tym razem też nie będzie źle. Tamarko, bardzo się cieszę, że przyjadę, że będę mogła pomóc. Pozdrawiam serdecznie Svenka i Kasię. Rafałowi przekazałam, że jest świnia, i chyba sobie wziął to głęboko do serca. Caęuję was wszystkich - An 17 listopada 2000 Cześć, Ponieważ nie odpisujecie na e-maile, to mam ochotę osobiście sprawdzić, co się z wami dzieje. Żartuję, nie będzie tak strasznie, ale trochę prawdy w tym jest. Chciałabym spędzić kilka dni w Brukseli. Nie moglibyście się rozejrzeć za jakimś hostelem w okresie sylwestrowym? Poproszę oczywiście o to info, jeśli dysponujecie chwilą ku temu. Dzięki z góry i z dołu. Pozdrawiam gorâco - Kasia 18 listopada 2000 Cześć, Kasiu, Naprawdę nie piszemy, bo nie możemy. Ja dowiedziałam się, że mam nowego guza, jeżdżę do Niemiec itd. Ogólnie nie jest cudownie. Na sylwestra możesz zatrzymać się u nas. My nie wiemy, co będzie, ale chata jest - Tam 18 listopada 2000 Jasne, to była najgorsza wersja, o której nie chciałam nawet pomyśleć. Zawsze czuję się taka bezradna, gdy coś nowego dochodzi. Już miałam nadzieję, że wrzesień wszystko załatwił. Ale jak słyszę, to nie. Czekam na jakieś info po weekendzie, ale tylko jeśli to nie będzie kłopot dla was. A z Brukselą to nie myślcie o tym, macie ważniejsze sprawy. Pozdrawiam - Kasia 20 listopada 2000 Cześć, maleństwo! Dobrze się bawimy, o ile to możliwe oczywiście. W sobotę czułam się bardzo dobrze, wczoraj okropnie, dzisiaj znowu jest dobrze. Chodzimy sobie z Kaśką to tu, to tam. Byliśmy w sobotę w tym sklepie z ozdobami choinkowymi i kupiłam różne takie owoce na nasze drzewko. Jak przyjedziesz, to kupimy choinkę i ubierzemy. Już nie mogę się doczekać. Wczoraj prawie cały dzień spałam. Wieczorem chcieliśmy pojechać z Kaśką na stary rynek (Grande Place). Pojechaliśmy, a potem był wielki odwrót, bo tak mi było słabo i w ogóle źle. Dzisiaj byłyśmy tam na górze koło nas, na tej fajnej uliczce ze sklepikami. Kaśka wraca tam po południu wydać pieniądze. Napaliła się na parę rzeczy. Ja w tym czasie trochę pośpię!!! Dla odmiany. Ciągle mam problemy z oczami. Kocham cię bardzo, całuję całą rodzinkę - Tam 20 listopada 2000 Cześć, Misie!!! Już jutro więc Kasia jedzie. Szkoda. Ale wkrótce moja kolej. Tamarko, tak sobie myślałam, że jak przyjadę 2 grudnia po chemii, to będzie w sam raz. Tylko teraz się zastanawiam, jak to zrobić, żeby mamy nie zostawiać samej z całym burdelem przedświątecznym. No ale o tym pogadamy później. Już się cieszę na ubieranie nowej choinki. Może zakupię w Brukselce parę fajnych bombek na naszą. Tamarko, ja ciebie też bardzo kocham i masz mi wracać do zdrowia, bo będziemy miały do pogadania. Całuski i do zobaczenia wkrótce. Ale się cieszę! - An 21 listopada 2000 Siostrzyczko, Kaśka pojechała. Mam nadzieję przynajmniej, bo nie mogłam jej odprowadzić na lotnisko ani nawet na dworzec. Czułam się rano fatalnie. Ale przez te kilka dni było fajnie, plotki, plotki, o wszystkim i niczym, wiesz przecież. W pierwszy dzień to mnie nawet trochę zmęczyła, ale jakoś się wykaraskałam, powiedziałam, że głowa mnie boli, i poszłam się położyć. Niestety cały czas chciało mi się spać, więc też nie mogłam do końca korzystać z tych plotek. Poza tym kupiła sobie kupę różniastych rzeczy, bombki na choinkę (ja też nam kupiłam, wiesz!), buty, krawaty, i inne, których nie pamiętam. No i tyle. A więc czekam na twój przyjazd 2 grudnia, będę po chemii. Teraz jadę na taką stacjonarną wersję - kilka dni w szpitalu. Znowu będą patrzyli, czy inna chemia nie pomaga. Tylko ja nie wiem, jakie będą jej efekty. No nic, Aniu, całuję mocno i do następnego - Tamtamek 21 listopada 2000 Cześć, Dagmarko! Dziękuję za emalie. Ja czuję się ciągle tak sobie, więc nie mogę pisać zbyt długo. Właśnie wyjechała ode mnie przyjaciółka z Warszawy. Spędziła tu trzy dni i mam wrażenie, że przestraszyłam ją moim ogólnym stanem. Ciągłe chemioterapie wykańczają mnie i nawet jeśli widziałaś mnie w maju, to teraz to koszmar. Ważę na przykład 46 kilo. 2 grudnia znowu przyjeżdża do mnie Ania i zostanie aż do świąt. Cieszę się, bo ona bardzo mi tu pomaga. A życie moje to głównie Internet, spanie, odpoczywanie między jedną a drugą chemią. Całuję mocno - Tam [Jest to ostatni e-mail Tamary]. 26 listopada 2000 Niedziela wieczór. Tamara się już położyła. Przez cały dzień była jakaś nieobecna, śpiąca, między światem realnym i tym, którego nie znam. Kiedy śpi, czasem bardzo mocno drży jej ręka. Tygodnie, dni, godziny pod znakiem cierpienia. Tak dużo się dzieje i zarazem tak mało się wydarza. Dni są podobne do siebie, nasze życie jednak się zmienia. "Straciłam kontakt ze światem, żyję we własnym świecie. Nie mogę ci tego wytłumaczyć". W czwartek okulistka skonstatowała, że wzrok Tamary rzeczywiście znacznie się pogorszył. Według niej to się zdarza po chemioterapii. Czułem jej konsternację. Fatalny stan fizyczny Tamary. Nasza tragedia. Jakie to musi być przykre dla Tamary. Jak to odczuwa, kiedy nie ma siły, kiedy już nie panuje nad własnym ciałem. Ostatnio, kiedy musieliśmy czekać pół godziny przed gabinetem doktora Bondue, Tamara mówiła, że nie wytrzyma, że nie może tak długo siedzieć na niewygodnych krzesłach, że wraca do domu. W końcu po Sheets: https://www.musicnotes.com/l/xgtnXDiscover the new way to piano playing http://www.dietmarsteinhauer.com/My Online Shop: https://www.dietmarsteinha

Gloria Gaynor: Disco Queen Goes Gospel. Released in October 1978, "I Will Survive" was a near-instant hit, eclipsing the planned comeback song on the other side of the record. Within weeks it was Fanpage - www.facebook.com/SasumixSasumiJP Armia koszulki - http://armiajp.cupsell.pl/ - KoszulkiNajlepszy zjadacz czasu ^^ i cycki xD - http://bit.ly/1AhIkE ^{Provided to YouTube by Cherry Red RecordsI Will Survive · ArrivalArrival℗ 2015 Another Planet Music Another Planet MusicComposer: CollinsComposer: Frank Coll}

This is the Miami Mass Choir performing I Will Survive."I Will Survive" is an empowering gospel song performed by the Miami Mass Choir. Although the title ma

A BORED mum has created a hilarious parody to Gloria Gaynor’s I Will Survive during the coronavirus lockdown. Mummy blogger Victoria Emes has replaced the words in the 70s anthem with lyrics that perfectly capture the struggle of self-isolating with a family.

Watch Jennel Garcia cover of I Will Survive by Gloria GaynorSpotify Covers Playlist: https://smarturl.it/JGACSpotifyApple Covers Playlist: https://smarturl.i

Hayan ang themesong ko pag brokenheart ako, i will survive ganern!!! At sa covid na yan!! We will survive!! Paklets dance!! Thank you..Thanks to my Frien

Gloria Fowles (born September 7, 1943), better known as Gloria Gaynor, is an American singer-songwriter born in Newark, New Jersey, USA. She is best-known for her disco era hits "I Will Survive" (Hot 100 #1, 1979), "Never Can Say Goodbye" (Hot 100 #9, 1974), "Let Me Know (I Have A Right)" (Hot 100 #42, 1980) and "I Am What I Am" (Hot 100 #82, 1983).

^{《 I Will Survive 》是美国歌手葛洛莉雅·盖诺的热门歌曲，于1978年10月发行，由弗雷迪·佩伦（ Freddie Perren ）和迪诺·费卡里斯（ Dino Fekaris ）创作。这首歌在首次发行后十分畅销，至今仍是流行的迪斯科代表曲目，也獲美国唱片业协会认证为双铂金唱片。} Gloria Gaynor performs "I Will Survive" at Mandela Day 2009 from Radio City Music HallGo to:http://www.mandeladay.com/events/premiumto see more clips along w

1.3M views, 22K likes, 5.9K loves, 262 comments, 3.1K shares, Facebook Watch Videos from Lip Sync Battle: My #MondayMotivation! : Pepa : "I Will Survive" by Gloria Gaynor

[Chorus] Oh no not I, I will survive Oh, as long as I know how to love, I know I'll stay alive I've got all my life to live And I've got all my love to give I'll survive I will survive Hey, hey

"I Will Survive" is a hit song first performed by American singer Gloria Gaynor, released in October 1978. It was written by Freddie Perren and Dino Fekaris.

^{Oh no, not I, I will survive Oh, as long as I know how to love, I know I’ll stay alive I’ve got all my life to live, and I’ve got all my love to give And I’ll survive, I will survive, hey hey It took all the strength I had not to fall apart Just tryin’ hard to mend the pieces of my broken heart}

Provided to YouTube by AltafonteI Will Survive (Karaoke Version) · Ten ProductionsTu Cara Me Suena Karaoke℗ 2016 Atresmedia MúsicaReleased on: 2016-06-24Comp

Provided to YouTube by Universal Music GroupHush Hush; Hush Hush / I Will Survive (Medley) · The Pussycat DollsHush Hush; Hush Hush℗ 2009 Pussycat Dolls, LLC

LoZkL.